Bir Zamanlar

Kırlangıçlar yuva yapardı,

Damların altlarına.

Gagalarıyla topladıklar yiyecekleri,

Bir bir yedirirlerdi yavrularına.

Gergin serum lastiğinin

Etkisinden kurtulan bir taş,

Süratle çarpardı

Minik bir serçenin bağrına.

Göğsü parçalanan kuş

Çırpınarak düşerken aşağıya,

Küçük bir avcı sevinçle koşardı

Avını yakalamaya.

Köyden geçen kervanlar,

Ve develerin çıngırak sesleri.

Görülmeye değerdi,

Yol yapmaya gelen,

YSE’nin greyderi.

Erkekler ağaç başında

Değnekleriyle çırparken dalları,

Dalından kopan zeytin taneleri

Patır patır dökülürlerdi

Yere serilen çarşafa.

Kadınlar ise ellerinde sepet

Çoraptan yapılmış eldivenleriyle

Koyulurlardı uzağa düşen

Zeytinleri toplamaya.

Biz tahtadan arabayla oynardık

Bir zamanlar…

Kiminin binecek bir arabası var,

Kiminin de yok, kimse de bindirmeyince,

Çekilir bir kenarda ağlar…

Tekeri büyük olan daha uzağa giderdi,

Diğerlerini bir bir sollarken,

O keyif görülmeye değerdi.

Arabalar büyük bir gürültüyle

Aşağıya doğru hızla alırken yol,

İçimizi sevinçle karışık bir hüzün kaplardı,

Arabaların dinlenme vakti yaklaşırdı çünkü,

Yukarıya doğru sahipleri tarafından sırtlarda taşınırdı.

Lastik pabuçlarımızı

Ters giyerdik bir zamanlar,

Ayağımızdan çıkmasın diye.

Annemiz fırın ekmeğine

Yoğurt sürerdi, biraz da pul biber,

Yavrum oynarken acıkmasın diye.

Ya o Ağustos sıcağının alnında,

Gazoz kapaklarıyla oynayan akıllı,

Ve ona uyan kardeşler kaçışırdı,

Yoksa bir yerlerini hedef alırdı,

Damda sekerek gelen el taşları.

Televizyon olmayan eve

Gitmek istemezdim o zamanlar.

Sokak lambaları olmadığı için

Ellerinde bir fener gibi tuttukları

Yanan çıralarla aydınlatırlardı önlerini

Geceleyin yolda olanlar.

Hele o Ramazan Bayramlarının

Tadı bambaşka olurdu.

Büyük bir gürültüyle patlayan torpiller,

Gökyüzünü tiz bir sesle yaran roketler,

Ve delecek bayramlık elbise arayan

Hain bir arı gibi uçuşan kız kaçıranlar…

Tam bir cenk alanı gibiydi Musalli.

Topladığımız harçlıklarla

Köfte-ekmek yerdik.

Karnımız doyunca,

Biz de cephanemizi toplayıp

Savaşa dahil olurduk,

Ta ki bayram harçlıkları

Duman olup uçuncaya kadar…

Dedem eksik parmaklarıyla

Eşelerdi toprağı.

O sırada bir ses duyulurdu uzaktan,

Anlaşılan acıkmıştı emektar kara kaçanı.

Fasulye, domates, patlıcan ve kabak,

Bir cennet bahçesine dönerdi eşelenen o toprak.

İnşallah cennetten bir bahçe olmuştur dedeciğim,

Öldüğünde seni yatırdıkları kumlu toprak.

Ben ağlamayayım da kimler ağlasın,

Dağdan sırtımda çuval, içinde kabak,

Taşıdığım o güzel günleri,

Benden başka kim anımsasın…

Sıcak bir yaz gününde

Ilık ılık eserken rüzgar,

Bir yanda ocakta yemekler pişiyor,

Diğer tarafta soğuk suda yüzen bir karpuz,

Ben tahta otobüsümü sürerken,

Ninemin kedileri avluda koşuşturuyor.

Ne kadar cesur olduğunu anlardın

Suya gelen eşek arısını

Eliyle hızla yakalayıp

Yere doğru çarparken görsen.

Bir de bakarsın ne de yufka yüreklidir,

Dostlara kahvede çay ısmarlarken,

Çocuklara harçlık dağıtırken.

Kimler geldi kimler geçti,

Dayanır mı yürekler?

Kedilerini sabunla yıkayan,

Torununu fare fakıyla yakaladığı serçelerin

Közlenmiş kelleleriyle besleyen nineler.

Her sabah önüne sığırlarını katmış

Dağa giderken gördüğün köylüler.

Bir gün uyanırsın

Evinde ağıtlar yakılıyor.

Nergizli’de iki kişi,

Elinde çapa, kürek,

Mezarı kazılıyor.

Uyan din kardeşim,

Ömür çok kısa bir bilsen.

Allah’a yönelmek lazım,

Sana verilen ömrü,

Eğer zayi etmeyeceksen.

Özer COŞĞUN

(Soğukoluk Köyü Hatıraları

                          Çine, Aydın)

10/01/2011 Saat 22:50